Δεν φτάνει να θυμόμαστε

Πρέπει να κατανοήσουμε και να αντιδράσουμε, ελεύθερα και δυνατά, ενάντια στον αντισημιτισμό. 27Ιανουαρίου: ημέρα Μνήμης. Αυτή την φορά δεν είναι σαν τις άλλες, αυτή την φορά το να θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα δεν αποκτάει ένα νόημα τελετουργικό, ούτε δεδομένο. Ένα κύμα αντισημιτισμού έχει κατακλύσει την Ευρώπη: απαξίωση, μίσος, παλαιές και νέες προκαταλήψεις, βία κατά των ανθρώπων και των αντικειμένων. Αυτή την φορά δεν φτάνει να θυμόμαστε (πολύ βολικό και πολιτικά ορθό, από δεξιά και αριστερά), πάρα πολύ εύκολη και παραπλανητική η έκφραση των κοινών λυπηρών σχολίων, το να σκανδαλιζόμαστε με τις τρομακτικές εικόνες που ξαναπροβάλλονται, το να συμμετέχουμε στις υποκριτικές πολλές φορές παρελάσεις αντιπροσώπευσης, στις αναγκαίες επισκέψεις στις εβραϊκές κοινότητες σε διάφορες πόλεις. Πρέπει να κατανοήσουμε και να αντιδράσουμε, ελεύθερα και δυνατά ενάντια στον αντισημιτισμό και σε κάθε μορφή ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Ας ξεκαθαρίσουμε αμέσως ένα πράγμα: όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις νόμιμες και ιερές ριζοσπαστικές κριτικές και εναντιώσεις στην πολιτική του Σαρόν, οι απελευθερώτριες και αντιστρατιωτικές εναντιώσεις που αναπτύσσονται με ξεκάθαρο τρόπο στο Ισραήλ πρέπει να στηριχθούν και  να ενθαρρυνθούν, το τείχος δεν θα λύσει το πρόβλημα της παλαιστινιακής τρομοκρατίας αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα το ενισχύσει. Το δικαίωμα αυτοάμυνας ανήκει στον λαό και στο άτομο, όταν πρόκειται για ένα Κράτος λέγεται πόλεμος. Αλλά εδώ πρόκειται να υπογραμμίσουμε άλλα πράγματα, άλλες εκτροπές, άλλες βιαιότητες που έχουν αρχαίες ρίζες και τωρινές εκδηλώσεις. Τώρα έχει διέλθει, από την δεξιά αλλά παραδόξως και από την αριστερά, μια κουλτούρα, έχουν επιβληθεί συμπεριφορές, που είναι αγρίως αντισημιτικές.   Οι διάφορες μορφές άρνησης               Από πάντα η ευρωπαϊκή αριστερά, εκτός των λίγων εξαιρέσεων, ήταν φίλο-αραβική και δεν έχει ποτέ δεχτεί μέχρι τέλους το Κράτος του Ισραήλ μην μπορώντας να κατανοήσει, παλαιό βίτσιο, πως ούτως ή άλλως η χειρότερη δημοκρατία είναι πάντα πιο ανεκτή, για όποιον ζει και εργάζεται σε τέτοια πλαίσια, από την πιο “διαφωτισμένη” ριζοσπαστική θεοκρατία. Αν και εμείς οι αναρχικοί, έχουμε συνείδηση και είμαστε σίγουροι πως υπάρχει δημοκρατία χωρίς ελευθερία, τουλάχιστον όπως την εννοούμε εμείς. Δυστυχώς είμαστε μάρτυρες του ότι γίνεται να παραληρείς και να καταπιέζεις ακόμα και στην ομοφωνία. Η νέα αντισημιτική επώαση χαρακτηρίζει αυτή την ιστορική περίοδο και μας αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά πως η ιστορική πλαστογραφία είναι ένα θανατηφόρο όπλο για την αληθινή πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο χριστιανισμός, στηριγμένος στο αίσθημα της ενοχής και της αμαρτίας έχει υποστηρίξει πρώτος και για πολύ καιρό ότι οι Εβραίοι επιβλήθηκαν μέσω της θεοκτονίας και ως εκ τούτου είναι φορείς του απόλυτου κακού. Ξεκινώντας από την έκδοση της Θεσσαλονίκης το 380 (ο χριστιανισμός γίνεται οριστικά καθολικισμός) μέχρι τις απροθυμίες, τις σιωπές, τις συνεργασίες της Αγίας Ρωμανικής Εκκλησίας με το ναζισμό, το φασισμό και το φρανκισμό, η καθολική εκκλησία έχει πάντα υποστηρίξει και εξασκήσει τον αντισημιτισμό. Έτσι, οι άλλοι σύμμαχοι  κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου προσποιήθηκαν πως δεν έβλεπαν την φρίκη των λάγκερ αν και ήταν σε γνώση της ύπαρξης τους, και όπως φαίνεται δεν προκύπτει καμία απόπειρα σαμποτάζ ως αντίστασης κατά των φαλαγγιτών του θανάτου που μετέφεραν τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους τσιγγάνους, τους μάρτυρες του Ιεχωβά, για να δείξουν την αντίθεση τους έτσι στο Άουσβιτς και τους άλλους τόπους του Ολοκαυτώματος. Έτσι αποδεικνύεται ολοφάνερα πως οι Εβραίοι ήταν και είναι ακόμη και σήμερα άβολοι σκελετοί στις σκοτεινές σοφίτες διάφορων κρατών, παραδόξως, πραγματική ιστορική μνήμη της ιστορικής τραγωδίας της εξουσίας και της βίας όπως και όπου εκδηλώθηκε. Η άρνηση της ιστορίας μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές και ποικίλους τρόπους, όχι πάντα εντυπωσιακούς μα ωστόσο ύπουλα υφέρποντες. Έτσι για ορισμένα έντυπα και διάφορες κουλτούρες, αλλά και για μια ορισμένη no-global και “επαναστατική” αριστερά, “ανταγωνιστική και εναλλακτική”, ίσως ακόμα και “ανυπάκουη”, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να προβληθούν διάφορες υποτιθέμενες αλήθειες του τύπου “Σαρόν όπως Χίτλερ”, “το Ισραήλ νέο ναζιστικό Κράτος”, “η ισραηλινή περιφρόνηση προς την ζωή των αθώων παλαιστίνιων”. Μα μέχρι εδώ υπομονή για άλλη μια φορά, οι ασυναρτησίες δεν έχουν όρια ούτε στην αριστερά, αλλά μετά εισβάλουν, με ύπουλο και “πολιτικά ορθό” τρόπο, ακόμα και στους διεθνείς οργανισμούς όπως η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που από τότε που υπάρχει έχει καταδικάσει μόνο το κράτος του Ισραήλ. Ο φόβος να εναντιωθούν στην αραβική πολιτική (διάβαζε πετρέλαιο) φέρνει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ σε μια μορφή αντισημιτισμού λιγότερο προφανή. Ή τι άλλο να σκεφτεί κανείς για τις διάφορες ανατεθειμένες και κρυμμένες δημοσκοπήσεις που γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων αυτόν τον καιρό, τι να πει κανείς για τα αποτελέσματα της Eurispes για τον αυξανόμενο αντισημιτισμό ακόμη και στην Ιταλία, αν και για καλή μας τύχη δεν βρίσκεται ακόμη στα επίπεδα της φημισμένης αντι-ιρακινής ουδετερότητας της Γαλλίας. Μα γιατί δεν αποκαλύπτουμε μέχρι τέλους την δίχως προηγούμενο πλύση εγκεφάλου που πέτυχε ο ισλαμικός φονταμενταλισμός στα παιδιά, τις γυναίκες και τους άντρες παλαιστίνιους/ες, αφγανούς/ες, άραβες, ιρακινούς/ες, κοκ.; Γιατί να μην διηγηθούμε τα ιστορικά, ιδεολογικά, ρατσιστικά περιεχόμενα των παλαιστινιακών βιβλίων, που αρνούνται ακόμη και σε επίπεδο χαρτών γεωγραφίας την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους; Βάλτε το στου νου σας, πως δεν πρόκειται για την υπεράσπιση του Κράτους ως τέτοιου αλλά ως προς το έδαφος, το χώρο, το λαό που έχει υποστεί τη μεγαλύτερη και την πιο αδικαιολόγητη γενοκτονία της ανθρώπινης ιστορίας. Οι Εβραίοι εξοντώθηκαν στα κρεματόρια γιατί ήταν Εβραίοι, όχι για άλλους αναιτιολόγητους λόγους όπως για άλλες γενοκτονίες.   Συμπτώματα και αρρώστια   Γιατί στη Μέση Ανατολή και σε άλλα μέρη του κόσμου συνεχίζονται να εκδίδονται και να διαδίδονται τα “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών”, συνεχίζεται να διαδίδεται βερεσέ η εικόνα του Εβραίου, ως εκείνου που διψάει για αίμα, χρήματα, εξουσία, σε σκίτσα, σε ατάκες, και σε δημόσιους χώρους, μιλούν για εκείνον που έχει λερωθεί με το αυθεντικό αμάρτημα που διέπραξε κατά των παλαιστίνιων; Και η αριστερά έχει μια ιδέα του ποιος είναι ο καλός Εβραίος, μόνο εφόσον μένει κλειδωμένος στον χώρο που του έχει αποδώσει η ιστορία. Αν και από τον Μαρξ και μετά, μέχρι και τα ρώσικα και ανατολικά κομμουνιστικά πογκρόμ, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας Proudhon, ο αντισημιτισμός έχει αναχαιτίσει και μολύνει ακόμα και το κίνημα χειραφέτησης και απελευθέρωσης που παραδοσιακά τοποθετείται στην αριστερά. Έτσι ο πρόσφατος αντισημιτισμός, αυτός που είναι περισσότερο δημοφιλής, χαρακτηρίζεται από την δικαιολόγηση, ακόμα και την υπεράσπιση, των ανθρώπινων βομβών που εκρήγνυνται για να καταστρέψουν τον μισητό Εβραίο, είτε αυτός είναι ένα αγόρι στο λεωφορείο, μια γυναίκα στο σουπερμάρκετ, ένας ηλικιωμένος που κάνει την βόλτα του, εν κατακλείδι ένας οποιοσδήποτε, πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι, αρκεί να είναι Εβραίοι. Για καλή μας τύχη (μικρή παρηγοριά) για την ώρα αυτός αντισημιτισμός είναι στο επίπεδο του λόγου περισσότερο από ότι στο επίπεδο των πράξεων, τουλάχιστον εδώ σε μας, αλλά είναι και μέσα στην αριστερά, κυρίως αυτήν που μοιάζει να είναι η πιο σκληρή και η πιο αγνή. Εκεί μπορεί κανείς τον αντισημιτισμό να τον διαβάζει σε μερικά websites, να τον ακούει στα συνθήματα σε μερικές πορείες και να τον εντοπίζει σε μερικές πιο ριζοσπαστικές ΜΚΟ που συνδέονται με αποστολές σε ισλαμικές χώρες και ΟΗΕ. Μα αυτή η διανοητική ταραχή εμφανίζεται και στους τοίχους, στο κυμάτισμα παλαιστινιακών σημαιών που πλαισιώνουν το κάψιμο Ισραηλινών σημαιών, στα φρικτά μασκαρέματα καμικάζι και άλλων τόσο διεστραμμένων διαμαρτυριών, όχι πάντα τόσο επιδεικτικές μα πολύ συχνά πολιτισμικά υφέρπουσες κι ακόμα περισσότερο επικίνδυνες. Τότε έχει δίκαιο ο Enrico Deaglio όταν μιλάει για την απειλητική εποχή μας σαν θερμοκοιτίδα όπου η αναμονή διαχωρίζει την ύπαρξη μιας ασθένειας από την εκδήλωση των πρώτων συμπτωμάτων (Το ημερολόγιο του μήνα, 23 Ιανουαρίου 2003). Κι ας θυμηθούμε πως σήμερα ο αντισημιτισμός, αρέσει δεν αρέσει στους “επαναστάτες”, πραγματοποιείται κυρίως με την άγρια εναντίωση κατά του Ισραήλ. Και έτσι πρέπει να είμαστε πάντα προσεχτικοί να διαχωρίσουμε πάντα και παντού την εναντίωση μας στο Κράτος και να μην την αναμίξουμε ποτέ με αυτήν ενάντια στους Εβραίους, αλλά απεναντίας ας καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να αποκαλύψουμε αυτή την ψεύτικη και παράλογη συνδήλωση. Στην ιστορία, το πέρασμα από την μια εναντίωση στην άλλη έχει γίνει προσεκτικά και εφαρμόζεται σήμερα από αυτή την αριστερά παρόμοια και σε σύγκλιση με τη δεξιά, η οποία είναι εξίσου antiglobal αλλά στο όνομα της καθαρότητας της φυλής της. Διάσημα ονόματα συνοδεύουν αυτή την τάση και την κάνουν ελκυστική σε ένα κοινό όλο και περισσότερο ετερογενές και ευρύ: Ο πρόξενος Sergio Romano, αυτοί οι Γάλλοι καθηγητές πανεπιστημίων που ζητούν να διακοπούν οι πολιτιστικές σχέσεις με τα Ισραηλινά πανεπιστήμια, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβέρνηση Σαρόν, διάφορα ακροαριστερά κοινωνικά κέντρα, ο πρόεδρος της Μαλαισίας που κατηγορεί τους Εβραίους πως κυβερνούν την υφήλιο, η Λίγκα του Βορά, κοκ. Η αναγέννηση του αντισημιτισμού, ακόμα χειρότερα η πρόσφατη επιδείνωση του, είναι το  χειρότερο πολύπλοκο σημάδι. Το Ολοκαύτωμα δεν είναι μονάχα ένα ιστορικό φαινόμενο, αλλά το δραματικά επίκαιρο έμβλημα των βαθύτερων κακών του αιώνα μας, η πιο κτηνώδης και αποκαλυπτική έκφραση της λογικής της ηγεμονίας του ανθρώπου πάνω στον συνάνθρωπο. Για ακόμη μια φορά οι Εβραίοι ρισκάρουν να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες των βίαιων διαδικασιών, του ρατσισμού και της ηγεμονίας από την οποία κανένας άνθρωπος δεν θα είναι άτρωτος. Το Ολοκαύτωμα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε πως η ρίζα του κακού βρίσκεται εντός της Εξουσίας, σε κάθε της μορφή και εκδήλωση.   Francesco Codello