[Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο της γνωστής φεμινίστριας Andrea Dworkin «Γράμματα από μια εμπόλεμη ζώνη» το οποίο δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80′. Το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία» (www.terminal119.gr) το μεταφράζει και το δημοσιεύει στα τέλη Φλεβάρη του 2006]
Δεν έχω δει καμιά υπεράσπιση της πορνογραφίας από οποιαδήποτε/ οποιονδήποτε αντιλαμβάνεται τον εαυτό της/του ως φεμινίστρια/η που να μιλάει έστω και για το ένα από τα επιχειρήματα που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο. Η πορνογραφία είναι ένα βασικό ζήτημα επειδή λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να αισθανθούν πόνο, να εξαναγκαστούν, να κακοποιηθούν ˙ η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να βιαστούν, να ρημαχθούν, να απαχθούν, να σακατευτούν ˙ η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να ταπεινωθούν, να ντροπιαστούν, να συκοφαντηθούν ˙ η πορνογραφία λέει ότι γυναίκες λένε Όχι αλλά εννοούν Ναι — Ναι στη βία, Ναι στον πόνο. Επιπλέον: η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι πράγματα ˙ η πορνογραφία λέει ότι η μεταχείριση των γυναικών ως πραγμάτων εκπληρώνει την ερωτική φύση των γυναικών ˙ η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι τα πράγματα που χρησιμοποιούν οι άντρες. Επιπλέον: στην πορνογραφία η δύναμη χρησιμοποιείται εναντίον των γυναικών ˙ στην πορνογραφία οι γυναίκες χρησιμοποιούνται. Επιπλέον: η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι πουτάνες, μουνιά ˙ η πορνογραφία λέει ότι οι πορνογράφοι δίνουν τον ορισμό της γυναίκας ˙ η πορνογραφία λέει ότι οι άντρες δίνουν τον ορισμό της γυναίκας ˙
η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι όπως οι άντρες τις θέλουν να είναι. Επιπλέον: η πορνογραφία δείχνει τις γυναίκες σαν τμήματα σώματος, σα γεννητικά όργανα, σαν κολπικές σχισμές, σα ρώγες, σα κωλομέρια, σα χείλη, σαν ανοιχτές πληγές, σαν κομμάτια. Επιπλέον: η πορνογραφία χρησιμοποιεί πραγματικές γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία είναι μια βιομηχανία που αγοράζει και πουλά γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία θέτει τα κριτήρια για την θηλυκή σεξουαλικότητα, για τις θηλυκές σεξουαλικές αξίες, για την ανάπτυξη των κοριτσιών, για την ανάπτυξη των αγοριών και όλο και περισσότερο (θέτει τα κριτήρια) για τις διαφημίσεις, για τις ταινίες, για τα βίντεο, για την οπτικές τέχνες, για τις καλές τέχνες και τη λογοτεχνία, για τους μουσικούς στίχους. Επιπλέον: η αποδοχή της πορνογραφίας σημαίνει την εξασθένηση της φεμινιστικής ηθικής και μια εγκατάλειψη της φεμινιστικής πολιτικής ˙ η αποδοχή της πορνογραφίας σημαίνει ότι οι φεμινίστριες εγκαταλείπουν τις γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία ενδυναμώνει το κτητικό δικαίωμα πάνω στις γυναίκες κάνοντας το περιβάλλον έξω από το σπίτι πιο επικίνδυνο και πιο απειλητικό. Η πορνογραφία ενδυναμώνει την εξουσία του συζύγου πάνω στη γυναίκα του κάνοντας το οικιακό περιβάλλον πιο επικίνδυνο, πιο απειλητικό. Επιπλέον: η πορνογραφία μετατρέπει τις γυναίκες σε αντικείμενα και εμπορεύματα ˙ η πορνογραφία διαιωνίζει το μοντέλο της γυναίκας-αντικειμένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τις αυτό-μεμπτικές διαιρέσεις ανάμεσα στις γυναίκες με το να διαιωνίζει το μοντέλο της γυναίκας-αντικειμένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει την χαμηλή αυτοεκτίμηση με το να διαιωνίζει το μοντέλο της γυναίκας-αντικειμένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τη δυσπιστία των γυναικών απέναντι στις γυναίκες με το να διαιωνίζει το μοντέλο της γυναίκας-αντικειμένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τον εξευτελισμό και την υποβάθμιση της θηλυκής ευφυΐας και δημιουργικότητας με το να διαιωνίζει το μοντέλο της γυναίκας-αντικειμένου. Επιπλέον: η πορνογραφία είναι βία εναντίον των γυναικών που χρησιμοποιούνται στην πορνογραφία και ενθαρρύνει και προωθεί τη βία εναντίον των γυναικών ως τάξη ˙ η πορνογραφία από-ανθρωποποιεί τις γυναίκες που χρησιμοποιούνται στην πορνογραφία και η πορνογραφία συμβάλλει στην προώθηση της απο-ανθρωποποίησης όλων των γυναικών ˙ η πορνογραφία εκμεταλλεύεται τις γυναίκες που χρησιμοποιούνται στην πορνογραφία και επιταχύνει και προωθεί τη σεξουαλική και οικονομική εκμετάλλευση των γυναικών ως τάξη. Επιπλέον: η πορνογραφία έχει δημιουργηθεί από άντρες που επιδοκιμάζουν, χρησιμοποιούν, γιορτάζουν, και προάγουν τη βία εναντίον των γυναικών. Επιπλέον: η πορνογραφία εκμεταλλεύεται παιδιά και των δύο φύλων, ιδιαίτερα τα κορίτσια, και ενθαρρύνει τη βία εναντίον των παιδιών και ασκεί βία στα παιδιά. Επιπλέον: η πορνογραφία χρησιμοποιεί το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό για να για να διεγείρει σεξουαλικά ˙ η πορνογραφία υποστηρίζει το φυλετικό μίσος με το να προωθεί τη φυλετική κατωτερότητα ως «σέξι»˙ η πορνογραφία ρομαντικοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αποικιοκρατία, τους ναζί και την δουλεμπορία ˙ η πορνογραφία εκμεταλλεύεται εξευτελιστικά φυλετικά στερεότυπα για να διεγείρει σεξουαλικά ˙ η πορνογραφία γιορτάζει τις ρατσιστικές σεξουαλικές προκαταλήψεις. Επιπλέον: η πορνογραφία “μουδιάζει” τη συνείδηση, κάνει κάποιον/α όλο και πιο αναίσθητο/η στη βίαιη συμπεριφορά, στην επιβολή του πόνου, στη βία εναντίον προσώπων, στον εξευτελισμό ή την υποβάθμιση των ατόμων, στην κακομεταχείριση γυναικών και παιδιών. Επιπλέον: η πορνογραφία δεν μας δίνει κανένα μέλλον ˙ η πορνογραφία μας κλέβει την ελπίδα και την αξιοπρέπεια ˙ η πορνογραφία επιπλέον υποβαθμίζει σε ένα μεγάλο κομμάτι της την ανθρώπινη αξία και, στην πραγματικότητα, και το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό της κοινωνίας. Η πορνογραφία απαγορεύει τον σεξουαλικό αυτοκαθορισμό γυναικών και παιδιών ˙ η πορνογραφία μας χρησιμοποιεί και μας πετά ˙ η πορνογραφία εκμηδενίζει την ευκαιρία μας για ελευθερία.
Σχόλια: Το «why pornography matters to feminists» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα sojourner, Vol. 7, No. 2, October 1981, ως απάντηση της Andrea Dworkin στην κριτική μιας φεμινίστριας στο New York Times, η οποία υπαινισσόταν ότι η κριτική της Dworkin για την πορνογραφία στο κείμενό της «Pornography: Men Possessing Women» ήταν από τα «δεξιά» και ενδυνάμωνε τη Δεξιά δίνοντάς της βοήθεια και υποστήριξη, καθώς και ότι συνηγορούσε υπέρ της λογοκρισίας. Μην έχοντας πρόσβαση σε κάθε είδους mainstream forum η Dworkin δημοσίευσε αυτό το μικρό άρθρο σε μια φεμινιστική εφημερίδα της Βοστόνης, την Sojourner, για να πει «why pornography matters to feminists». Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το βρείτε στην διεύθυνση: http://www.nostatusquo.com/ACLU/dworkin/. Το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία» αποφάσισε να το μεταφράσει στα τέλη Φλεβάρη του 2006. Επ’ αφορμή της μετάφρασης, θα ακολουθήσουν σύντομα και κάποια σχόλια που εμπεριέχουν παράλληλα και τους λόγους δημοσίευσης του κειμένου.
Προκαταρκτικά να δηλώσουμε μόνο ότι ασχολούμαστε με κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους της πορνογραφίας σε αυτό το κείμενο αν και η επιχειρηματολογία θα μπορούσε να μην τελειώνει ποτέ και να διευρύνεται συνεχώς προς διάφορες πλευρές: πχ ως προς το ότι η πορνογραφία αποτελεί σήμερα και ένα ισχυρό μέσο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ότι αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους λόγους για τη σεξουαλικότητα γενικά, ότι αντικειμενικοποιεί και σωματικοποιεί, εξευτελίζοντας, οποιαδήποτε ερωτική σχέση και πρόθεση, ότι αναπαράγει ένα κενό νοήματος, ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες στήριξης της τεχνολογίας αλλά και της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας κτλ. Εδώ θα περιοριστούμε στη στο τι εφαρμογές έχουν κάποιες από τις νόρμες της, απαντώντας παράλληλα και στο περιβόητο επιχείρημα περί «απελευθερωτικής πορνογραφίας», πράγμα άλλωστε που θέλησε να κάνει και η ίδια η Dworkin.
Η Andrea Dworkin δεν είναι μια τυχαία θεωρητικός του φεμινισμού. Αντίθετα, αποτελεί μία από τις λίγες πολιτικές στοχάστριες που στήριξαν με όλους τους τις δυνάμεις μια «ριζοσπαστική βιωματική πολιτική». Η ίδια έχοντας βιώσει τρεις πολύ ισχυρές ετερότητες μέσα στις δυτικές κοινωνίες, ως γυναίκα μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία, ως ομοφυλόφιλη λεσβία μέσα σε μια ετερο-σεξουαλική θέσμιση και ως Εβραία μέσα σε ένα ακραιφνώς αντισημιτικό περιβάλλον, διένυσε μια πορεία πόνου και διαύγειας μέσα στη φεμινιστική κίνηση του αιώνα, όσο λίγες άλλες. Με την οξύνοιά της και την πολεμική της διάθεση επιβεβαίωσε το ότι οι φεμινίστριες εν γένει δεν είναι αυτές που χαρακτηρίζονται από μια μεγαλύτερη αίσθηση απελευθέρωσης από τα υλικά τους δεσμά, αλλά αυτές που αυτά τα δεσμά τα φέρνουν στο συνειδητό τους με τη μορφή που υπάρχουν στην πραγματικότητα: ως βαριές αλυσίδες. Όπως έλεγε και ο Theodor Adorno (θέση 59, Minima Moralia): «Όποια αισθάνεται τον εαυτό της σαν πληγή, όταν ματώνει, ξέρει περισσότερα για τον εαυτό της από ότι εκείνη που φαντάζεται πως είναι λουλούδι, διότι αυτό βολεύει τον άντρα της».
Από την άλλη, από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα εγείρεται από τις φεμινίστριες το ζήτημα της πορνογραφίας. Πολλές συζητήσεις (μέσα στους φεμινιστικούς κύκλους) έχουν γίνει για τη θετικότητα ή αρνητικότητα της πορνογραφίας. Τελικά, η πορνογραφία «απελευθερώνει» ή «σκλαβώνει»; Κινείται προς μια κατεύθυνση αυτοκαθορισμού ή αναπαράγει τη νόρμα της γνώριμης ιεραρχικής σχέσης μεταξύ των 2-3 (ή και περισσότερων) φύλων;
Για να προλάβουμε τυχόν αντιδράσεις (μην βιάζεστε, και ψάξτε και λίγο τον λόγο του εκνευρισμού σας): είναι ήδη γνωστή (δεν προλάβατε!) η κατηγορία από διάφορους «αριστερούς» ότι ο λόγος εναντίον της πορνογραφίας είναι λόγος ενάντια στην ελευθερία του λόγου, ότι η κριτική της πορνογραφίας είναι «λογοκρισία». Ότι το να αρθρώνεις μια κριτική ενάντια στον ετεροκαθορισμό της πορνογραφίας είναι συντηρητικό «πισωγύρισμα», είναι πουριτανισμός.
Γιατί υποστηρίζεται μια τέτοια θέση; Προφανώς, η πορνογραφία θεωρείται από τους προαναφερθέντες «αριστερούς» απελευθερωτική, ότι αφήνει το άτομο να επιλέξει «ελεύθερα» τη σεξουαλικότητά του. Όμως, η αλήθεια είναι ότι όσο «ελεύθερο/η» αφήνει το κεφάλαιο (ως κοινωνική σχέση) κάποιον/α να «επιλέξει»την πώληση της εργατικής του δύναμης (αυτό έχει απαντηθεί εδώ και 150 χρόνια και κανείς/α δεν μπορεί να το αγνοήσει) άλλο τόσο επιλέγει κάποια/ος «ελεύθερα» τη σεξουαλική του ταυτότητα. Κι εδώ αγνοείται τελείως ότι πρόκειται για μια ακόμη κοινωνική σχέση…
Επιπλέον, κανείς από τους υπερασπιστές της πορνογραφίας δεν αναρωτήθηκε για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος, για το δικαίωμα ενός ανθρώπου να μην κακοποιείται, να μην εξευτελίζεται, να μην βιάζεται…Μονάχα επαναλαμβάνεται το μοτίβο: το «δικαίωμα ελευθερίας του λόγου ενάντια στον πουριτανισμό και τη λογοκρισία»! Αντιλαμβάνεται άραγε κανείς ότι για να διασφαλιστεί αυτό χρειάζεται η σιωπή κάποιων; Γιατί, άραγε, όταν μιλάνε οι γυναίκες το δικαίωμα ελευθερίας λόγου κινδυνεύει; Και γιατί προκειμένου αυτό να «διαφυλαχτεί» μένει στο απυρόβλητο η πορνογραφία;
Στο 9ο τεύχος του περιοδικού «Ανάρες», ενάμιση χρόνο πιο πριν, ο Τάκης Φωτόπουλος σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει στη Θεσσαλονίκη, έλεγε σωστά πως δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση σε σχέση με το αν υπάρχει ελευθερία βούλησης γύρω από το αν μια γυναίκα θέλει να γίνει πόρνη ή όχι. Η όποια συζήτηση απλώς αποτελείται από τα χειρότερα νέο-φιλελεύθερα επιχειρήματα και σωστά λέχθηκε επίσης ότι αυτό που γίνεται πρακτικά με τέτοια επιχειρήματα είναι το να αναπαράγεται η σημερινή κατάσταση εξαθλίωσης. Στην Ελλάδα ένα 56% των γυναικών έχει παραδεχτεί ότι έχει υποστεί μια μορφή κακοποίησης και τα αντίστοιχα στατιστικά στο χώρο της πορνείας λένε ότι τα ¾ των γυναικών που «οικιοθελώς» κατέληξαν στο χώρο της πορνείας έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά στην παιδική τους ηλικία. Η κακοποίηση αυτή κάνει πολλές γυναίκες να χάνουν οριστικά την επαφή με το σώμα τους και να νιώθουν ξενωμένες από το ίδιο τους το Εγώ, που βέβαια είναι πάντα και ένα σωματικό Εγώ. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αυτή η «ελεύθερη βούληση» δεν είναι παρά ένα επιχείρημα και της σημερινής πατριαρχικής κοινωνίας, αυτής που «διψάει» για την πορνεία και την πορνογραφία.
Κάθε χρόνο στην Ελλάδα, όπως είπαμε και σε άλλο κείμενό μας, καταναγκάζονται, εξαπατώνται ή εξαγοράζονται για να προωθηθούν στην πορνεία γύρω στις 16,000 γυναίκες, πολλές από τις οποίες είναι και ανήλικες. Θα ήταν ένα μεγάλο σφάλμα να ταυτίσουμε εδώ τα φαινόμενα της πορνείας και της πορνογραφίας. Όμως, θα ήταν εξίσου μεγάλο σφάλμα να μη δούμε πως το «εύκολο υλικό» της πορνογραφίας, έντυπης ή τηλεοπτικής, προκύπτει κυρίως μέσα από τα δίκτυα της πορνείας. Γυναίκες που έχουν δραπετεύσει από τα διαμερίσματα στα οποία τις βιάζουν καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, έχουν επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Τα διαμερίσματα, δε, αυτά όπως είπαμε δεν είναι μακριά και από τον τόπο στον οποίο δραστηριοποιούμαστε. Μόλις πέρυσι το Μάιο, τρεις γυναίκες σε διαφορετικά περιστατικά κατάφεραν να πηδήξουν από τα μπαλκόνια των διαμερισμάτων στα οποία κρατούνταν και βιάζονταν. Η, δε, Θεσσαλονίκη είναι γνωστό ότι αποτελεί σταθμό διακίνησης από το διεθνές trafficking. Μια συνεργασία μεταξύ των μαγαζιών με strip tease, των λαθρεμπόρων «λευκής σαρκός» όπως λέγονται, των νόμιμων και κυρίως παράνομων πορνείων και των πορνογραφικών εταιριών, είναι σε συνεχή εξέλιξη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο η Αστυνομία, με την εξαίρεση κάποιων μπάτσων που είναι άμεσα εμπλεκόμενοι, και το επίσημο Κράτος νίπτουν τας χείρας τους.
Πρέπει να γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι τα επιχειρήματα που νομιμοποιούν την πορνογραφία είναι εν πολλοίς αυτά που νομιμοποιούν και την πορνεία. Σημαντικότερα και πιο συχνά διαδεδομένα επιχειρήματα (ουσιαστικά μύθοι συντήρησης του φαινομένου) είναι πως α) οι ίδιες οι γυναίκες το επιλέγουν/ το θέλουν αυτό που κάνουν γιατί πχ απολαμβάνουν το σεξ, β) κάποιες από αυτές βγάζουν πολλά λεφτά και άρα δεν είναι σε τόσο δυσάρεστη θέση, γ) η πορνογραφία απελευθερώνει τη χρήση του γυμνού κάτι το οποίο απαγορευόταν έντονα από τη συντηρητική Εκκλησία κλπ, άρα φέρνει το άτομο πιο κοντά με την πραγματικότητα.
Το σύστημα, με τα ειδησεογραφικά του πρακτορεία και τις ίδιες τις τρέχουσες λογικές που υπάρχουν μέσα στις κοινωνίες, απλώς αναπαράγει τους μύθους. Βλέπουμε, συχνά, συνεντεύξεις από πορνο-σταρ που ομολογούν την ευχαρίστηση που νιώθουν από τη δουλειά τους και προωθούν το προαναφερθέν μοτίβο της απελευθέρωσης. Απελευθερωτική λένε είναι η πορνογραφία και, άρα, όχι τα απαγορευτικά «μην» του φεμινισμού. Από την άλλη, εμφανίζονται και φεμινίστριες να πλασάρουν μια δήθεν «φεμινιστική πορνογραφία» που προωθεί, λένε, «μη εξουσιαστικές σχέσεις στο κρεβάτι» ή «περισσότερο λεσβιακό σεξ».
Πριν από 3 χρόνια κατά την έκδοση της μπροσούρας «Your body is a battleground» (συγκεκριμένα στη μετάφραση του κειμένου «σουρεαλισμός και μισογυνισμός») από την ομάδα του στεκιού ιατρικής (Μάϊος 2003), είχαμε επισημάνει έναν προβληματισμό γύρω από την «αρσενική ματιά» που κυριαρχεί κατά κράτος στη σημερινή σημασία περί «σεξουαλικότητας». Θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε δεκάδες επιχειρήματα. Θα αρκεστούμε στο εξής: είναι γνωστό ότι μέσα στην υπάρχουσα πορνογραφία που απευθύνεται 100% στους ετερο-σεξουαλικούς άνδρες ενυπάρχει πάντα μια φαντασίωση γύρω από το λεσβιακό σεξ, φαντασίωση βέβαια που πάλι ουδεμία σχέση έχει με το λεσβιακό ή γυναικείο κοινό της πορνογραφίας, που άλλωστε είναι ήδη ασύλληπτα μικρό. Και η λεσβιακή σεξουαλικότητα, λοιπόν, μέσα στην πατριαρχική πορνογραφία απευθύνεται στους άντρες, καθώς και η θηλυκή σεξουαλικότητα είναι κατασκευασμένη βάσει της «αρσενικής ματιάς». Άμεση απόρροια μιας τέτοιας λογικής είναι ότι κάποιοι άνδρες «δεν έχουν πρόβλημα» τόσο αν η σύντροφός τους έχει ερωτική σχέση με μια γυναίκα όσο αν θα έχει ερωτική σχέση με έναν άντρα. Η λεσβιακή σχέση αποτελεί, εν μέρει, (στο μέτρο βέβαια που είναι αφηρημένη στο μυαλό του καθενός) μια σχέση από την οποία, αν και είναι θεωρημένη με βάση την ετερο-σεξουαλική κλίμακα, λείπει ένας τόπος εξουσίασης. Ένας τέτοιος τόπος θα υπήρχε μόνο σε περίπτωση που ένα επιθετικοποιημένο σύμβολο (πέος) διεκδικεί να διεισδύσει στο χώρο, σε ένα χώρο που μέχρι πριν πλαισιωνόταν από γυναίκες, δηλαδή «ευνούχους άνδρες», όπως ίσως θα ήθελε ο Φρόιντ. Αυτή η ανάλυση που κάνουμε εδώ θέλει να πει ότι ουσιαστικά μόνο ένα φύλο είναι αυτό που υπάρχει στην πατριαρχία (το ανδρικό) και όλες οι υπόλοιπες επιτελέσεις, ανακοινώσεις κτλ του φύλου θεωρούνται ως κάτι «σε σχέση» με αυτό, άρα ότι δεν μπορεί να υπάρξει, και από την αντίστροφη, μια καθαρά αυτόνομη ματιά πάνω σε ένα ελεύθερο φύλο στη σημερινή κοινωνία.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα επιχειρήματα-μύθους εμείς δυστυχώς δε βλέπουμε καμιά απελευθέρωση τη στιγμή που η βιομηχανία της πορνογραφίας εμφανίζεται να είναι πιο δυνατή και από αυτήν του Χόλιγουντ. Έγκυρο επιχείρημα δε βρίσκουμε ούτε το ότι προβάλλεται συνεχώς το 0,1% που έχει γίνει πλούσιο από τις πορνο-ταινίες, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα κάνουν μια τέτοια δουλειά για καθαρή επιβίωση. Και, βέβαια, και 100% να ήταν το ποσοστό των καλοπληρωμένων πορνοστάρ, πράγμα άτοπο δεδομένης «της δουλειάς» αυτής, και πάλι θα είχαμε πρόβλημα με τον πολιτισμό που φτιάχνει τις πορνοταινίες και με το πώς αυτές με τη σειρά τους αναπαράγουν τον πολιτισμό των ανθρώπων-αντικειμένων.
Το αν βαφτίζεται, δε, «απόλαυση του σεξ» ο βιντεοσκοπημένος ή, γενικά, αναπαριστώμενος βιασμός νομίζουμε ότι είναι θέμα όλων μας να το σκεφτούμε και να το αμφισβητήσουμε, όπως εξάλλου αμφισβητούμε μια σειρά άλλων φετιχοποιήσεων στο χώρο της καθημερινότητας και της εργασίας. Αυτό θα μας βοηθήσει να μην καταλήξουμε να υποστηρίζουμε, όπως ο Βίλχελμ Ράϊχ κάποτε, ότι μπορεί να υπάρξει μια καθαρή και υγιής σεξουαλικότητα πέρα από κοινωνική κριτική.
Η απελευθέρωση του γυμνού και του πορνό αποτελεί μια δήθεν επίθεση σε έναν καπιταλιστικό άνθρωπο που είναι σεξουαλικά καταπιεσμένος και ψυχρός πουριτανός – έναν ανθρωπολογικό τύπο που ζούσε την εποχή του Μαξ Βέμπερ, έναν άνθρωπο σχεδόν ξεπερασμένο ιστορικά και κοινωνικά στη Δύση. Σήμερα πουλάνε για απελευθέρωση μια νέα σκλαβιά.
Το αίτημα για «αυτοδιάθεση του σώματος», θα λέγαμε παραφράζοντας τον Τριστάν Τζαρά, αποτέλεσε μια βόμβα στις δυτικές κοινωνίες, βόμβα που τοποθετήθηκε από το ριζοσπαστικό φεμινισμό. Τα ακόμη επικίνδυνα κομμάτια της βόμβας αυτής που οδηγούν στην ατομική αυτονομία έμειναν διασκορπισμένα και διαθέσιμα για τη δική μας επαν-επεξεργασία. Τα ακίνδυνα κομμάτια περισυνελέγησαν και πωλούνται σήμερα σε φιλικές τιμές ως «επαναστατικά προϊόντα». Αυτή η αφομοιωμένη πραγματικότητα είχε τονιστεί και από τη μεγάλη φεμινίστρια θεωρητική Σίλα Ρόουμπόθαμ όταν ήδη η «δικτατορία της ομορφιάς» έπαιρνε ολοκληρωτικές διαστάσεις μέσω της πορνογραφίας.
Το να κυνηγάμε απολαύσεις «στο λούνα παρκ της ζωής» μας έχει φέρει μαζί με άλλες συνθήκες της σημερινής βαρβαρότητας προ των πυλών του ερωτήματος: Θα αρχίσουμε «να σκεφτόμαστε αλλιώς» και, συνεπώς, να αγωνιζόμαστε για μια αυτόνομη, κοινωνικά και ατομικά, θέσμιση ή θα συνεχίζουμε σα γνήσια ζόμπι να αυνανιζόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις μας κάνοντας παράλληλα ζάπινγκ;
Andrea Dworkin
αρχειο terminal119 